LIVE RECENSIE ROBERT ELLIS!
05/12/2016
"Vreemde kerel, die Robert Ellis, maar dat hij enorme talenten heeft, laat daar geen twijfel over bestaan. Meer nog, de momenten dat hij de geijkte paden verliet en zijn inspiratie de vrije loop kreeg waren ronduit geniaal."
"Het was onmogelijk om geen sympathie te voelen voor Jenny O, de special guest die Robert Ellis had meegebracht. Non-conformistisch, bijna slonzig en ietwat verlegen. Hoewel, om in je eentje op het podium te klimmen in een land waarvan je alleen weet dat ze er lekkere wafels hebben (waar je dan nog geen zin in hebt ook) moet je toch enig lef hebben. Mijn vertrouwen had ze dus, alleen bleken haar songs te weinig om het lijf te hebben en niet van die aard te zijn om langer dan vijf seconden te blijven nazinderen. Toch bewees de New Yorkse naar het einde toe wat meer in haar mars te hebben dankzij enkele wel beklijvende songs die me via een vreemde hersenkronkel aan Ted Hawkins deden denken. Die simpele gitaar aanslag en zonovergoten melodie wellicht!
Het contrast met Robert Ellis kon moeilijk groter zijn. Samen met rasmuzikanten Kelly Doyle (gitaar), Geoffrey Muller (bas) en Michael ‘Tank’ Lisenbe (drums) opende hij (gitaar/piano) met een grillige, haast dissonant klinkende brok instrumentale jazzrock. Wou hij ons hiermee op het verkeerde been zetten? Niet echt want het label ‘alt-country’, dat hij gemakshalve opgekleefd krijgt, dekte de lading verre van volledig en bleven de jazz-invloeden zich voortdurend manifesteren. Meer nog, de momenten dat hij de geijkte paden verliet en zijn inspiratie de vrije loop kreeg waren ronduit geniaal.
Toen hij ons na een Joni Mitchell cover kwam te vertellen dat hij gek was op haar ‘Shadows and light’-album (een live registratie met jazzcoryfeeën Pat Metheny, Jaco Pastorius en Michael Brecker in de band) wisten we nu wel zeker waar hij naartoe wou. Het was dan ook bijzonder jammer dat hij zo vaak afgleed naar veilige, akelig gesofisticeerde jazzpop waarin de perfect gespeelde noten zo risicoloos in elkaar vloeiden dat ik even vreesde voor een allergische reactie. Zelden kreeg ik zulke tegenstrijdige gevoelens bij één en hetzelfde optreden.
Toch was er één constante : die impressionant wendbare stem van Ellis die ons voortdurend aangenaam wist te verbazen. Toch had ik het gevoel dat hier meer in gezeten had. Ook al omdat hij sommige van zijn beste songs zoals “Chemical plant” opzij liet liggen. Akkoord, in het begin vroeg hij enkele keren of er requests waren (er vroegen drie mensen iets wat hij dan ook effectief speelde) maar dan ga je toch niet om zijn beste nummer staan roepen want dat komt er sowieso. Neen, dus. En dan waren er nog die ellenlange bindteksten, niet altijd even grappig gezever maar wel steeds gevolgd door een hoog hinnikend lachje. Hij zwoor dat hij niet stoned was en het gewoon zijn gevoel voor humor was. Dat gevoel deelden zijn compagnons blijkbaar niet want het leek er eerder op alsof ze last hadden van plaatsvervangende schaamte.
Vreemde kerel, die Robert Ellis, maar dat hij enorme talenten heeft, laat daar geen twijfel over bestaan. Het nu nog weten te kanaliseren."
Ollie Nollet i.o.v. Musiczine.net